Łapacze pustki

Elżbieta Brejnak, Małgorzata Brejnak
Łapacze pustki
Wydawnictwo Komograf

Rozprawka na koniec wieku Łapacze Pustki Elżbiety Brejnak i Małgorzaty Brejnak stanowi w swojej różnorodności pewną całość. Ten ciekawy zapis lat 1992–2000 przeplatany poezją, widziany oczyma dwóch autorek, sonduje różne przestrzenie rzeczywistości, zarówno materialnej, jak i tej nie do końca zbadanej.

Kanwą do ukazania dziejących się spraw są filozoficzne, ezoteryczne i psychologiczne aspekty nauki, jak również technika i odkrycia końca XX wieku.

Książka nawiązuje do wcześniej wydanego Dziennika Nadodbiór i jest poświęcona wszystkim poszukującym tropicielom Nieznanego sięgającym do gwiazd, czyli Łapaczom Pustki.

„Istotnym wydaje się założenie, że istnieje DUCH, który ożywia ciało będące jego domem. Zawiaduje też centralą, czyli naszym mózgiem-komputerem. Jest nieuchwytny, bo nie jest materią, ale istnieje tak, jak istnieje elektron ze swoimi fanaberiami, nieoznaczonością. Nie obowiązują go prawa naszej fizyki, więc jest nienamierzalny.

Zamknięci w kuli czasu i przestrzeni kręcimy się w kółko, macając na oślep, czy są jakieś wyjścia. Urobiliśmy sobie dowody do paradygmatu istnienia, nazywając je prawami. Badamy prawa, a nie rzeczywistość.

Czy komputer niezaprogramowany na badanie swojego dysku może go szyfrować? Czy w ogóle powstanie w nim myśl, by podjąć takie działanie? Jest to wątpliwe. Człowiek otrzymał więcej, boskie, ponadczasowe tachiony. Dzięki nim dociera nie tylko do swojego wnętrza, ale i do wielkiej przestrzeni, jaką jest KOSMOS.

O! Wyjść na zewnątrz tego Wszechświata, spojrzeć i do tego pojąć, zrozumieć. To dopiero jest marzenie!”